7 / 68
odnoszące się do warstwy ścieralnej i ewentualnie wiążą-
cej, dadzą pozytywne efekty tylko w przypadku stabilnej
i wystarczająco nośnej podbudowy. W przeciwnym wy-
padku remonty takie nie mają w dłuższej perspektywie
sensu i poprawiają profil drogi jedynie na krótki czas
(czasami nawet tylko na 2–3 miesiące).
W artykule przedstawiono najbardziej popularne
w Europie i na świecie metody recyklingu nawierzchni
w technologiach na miejscu na gorąco. Oddzielnym
tematem są technologie recyklingu na zimno oraz wy-
korzystanie sfrezowanego destruktu asfaltowego.
Historia metod recyklingu
Koncepcja powtórnego wykorzystania zużytych i uszko-
dzonych nawierzchni asfaltowych jako surowców do pro-
dukcji nowych MMA nie jest nowością w światowej techni-
ce drogowej. Prekursorem rozwoju technologii recyklingu
była firma Warren Brothers z USA, która już w 1915 r.
rozpoczęła produkcję otaczarek bębnowych przystosowa-
nych do produkcji MMA zawierających destrukt asfaltowy.
Na początku lat 30. XX w. została wprowadzona
i opatentowana metoda Recondo, polegająca na recy-
klowaniu starych nawierzchni asfaltowych w otaczarkach
z dodatkiem nowego piasku lub kruszywa grubego i as-
faltu [1]. W metodzie tej nie stosowano jeszcze środków
recyklujących. Recondo była stosowana głównie w Sin-
gapurze i Bombaju.
Stosowanie środków modyfikujących rozpoczęto
w USA w latach 50., początkowo w postaci asfaltów aro-
matycznych. Później z biegiem lat wprowadzano now-
sze, bardziej skuteczne środki recyklujące, stosując je
na szeroką skalę.
Technologie recyklingu nawierzchni bezpośred-
nio na miejscu zapoczątkowała maszyna wyprodu-
kowana w USA w 1950 r. Była to zmodyfikowana
równiarka zawierająca w swojej budowie dodatko-
wo urządzenia ogrzewcze. Główną jej wadą było
ogrzewanie starych warstw nawierzchni otwartym
płomieniem. Prowadziło to bowiem do znacznego
twardnienia asfaltu oraz dużej emisji dymu, szcze-
gólnie w miejscach występowania plam olejów czy
innego rodzaju zabrudzeń nawierzchni.
Znaczący rozwój metod na gorąco nastąpił
w drugiej połowie lat 70. Na budowy zaczęto stopnio-
wo wprowadzać maszyny umożliwiające ogrzewanie
górnych warstw nawierzchni za pomocą promienników
podczerwieni. Taki postęp technologiczny w dużym stop-
niu pozwolił ograniczyć niebezpieczną emisję dymów,
a tym samym możliwe było stosowanie tych technologii
na ulicach miast.
Wraz z rozwojem parku maszynowego starano się
znaleźć najbardziej optymalne środki wspomagające
regenerację zużytych nawierzchni. Do dziś najczęściej
stosowany jest dodatek odpowiednio dobranego asfaltu
lub specjalistycznych środków recyklujących, których
skład często jest tajemnicą handlową firm produkcyjnych.
Technologie recyklingu nawierzchni
na gorąco
Obecnie znanych jest kilka metod renowacji starych
nawierzchni asfaltowych bezpośrednio na drodze. Naj-
częściej stosowane są następujące technologie:
• remixing,
• remixing plus,
• reforming,
• repaving.
Metody te w Pol-
sce i niektórych krajach
Europy mają odmienne
nazwy, czasami różne
w zależności od spe-
cjalistycznych firm
wykonawczych. Użyte
w artykule nazewnic-
two jest najczęściej
spotykane w literaturze
światowej.
Remixing i reforming
Proces remixingu umożliwia korektę składu istniejącej
mieszanki mineralno-asfaltowej poprzez jej podgrzanie
i wymieszanie z nowym materiałem uzupełniającym
o odpowiednich właściwościach, dzięki czemu otrzy-
muje się nową warstwę ścieralną, charakteryzującą się
dobrymi parametrami (szorstkość, równość, jednorod-
ny wygląd). Technologia reformingu jest uproszczoną
formą remixingu, w której pomija się proces dodania
mieszanki uzupełniającej, wykorzystując jedynie
w 100% materiał znajdujący się w istniejącej warstwie
nawierzchni.
Obie te metody można stosować, gdy istniejąca
nawierzchnia charakteryzuje się możliwie jednorod-
nym składem. Ważne jest, aby dolne warstwy kon-
strukcji nawierzchni miały odpowiednią nośność oraz
stabilność.
Ogólnie można wyróżnić trzy podstawowe sytuacje,
w których zastosowanie technologii remixingu może
przynieść wymierne korzyści – pod względem zarów-
no poprawy jakości nawierzchni, jak i ekonomicznym,
społecznym oraz środowiskowym.
Prekursorem rozwoju
technologii recyklingu była
firma Warren Brothers
z USA, która już w 1915 r.
rozpoczęła produkcję
otaczarek bębnowych
przystosowanych
do produkcji MMA
zawierających destrukt
asfaltowy.
5
d r o g i g m i n n e i p o w i at o w e
utrzymanie dróg