Zgodnie z definicją drogi, zawartą w art. 4 pkt 3 ustawy o drogach publicznych, droga ma być budowlą przeznaczoną do ruchu drogowego, a więc do poruszania się uczestników tego ruchu – pieszych, kierujących, pasażerów pojazdów. Musi ona co do zasady służyć większej liczbie osób, niekonieczne będących właścicielami gruntu, na którym droga jest posadowiona i osób z nim związanych. Na takie przeznaczenie drogi, także wewnętrznej, wskazuje też art. 8 ust. 1 ustawy. Wymienia on wśród desygnatów nazwy droga wewnętrzna między innymi drogi w osiedlach mieszkaniowych czy dojazdowe do obiektów użyteczności publicznej, które niewątpliwie dostępne są również dla osób innych niż właściciel gruntu.

Za zakrętem kolejny zakręt. Tak można opisać sytuację w sektorze budownictwa drogowego, w którym po utrudnieniach covidowych nastały trudności związane z wpływem konfliktu w Ukrainie na realizację inwestycji lokalnych. W sektorze tym zaobserwować można zwiększony popyt na roboty drogowe, wynikający m.in. z objęcia tą kategorią szeregu projektów realizowanych w ramach Rządowego Funduszu Polski Ład: Program Inwestycji Strategicznych. Wymienione czynniki wpływają na wzrost kosztów realizacji zamierzeń inwestycyjnych, a tym samym skłaniają do zwrócenia uwagi na problem waloryzacji kontraktów.

Do dróg gminnych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłączeniem dróg wewnętrznych.

Żaden wyrób budowlany nie może zostać wprowadzony do obrotu, jeżeli nie będzie legitymował się oznaczeniem CE, znakiem budowlanym lub wydaną przez producenta deklaracją zgodności.

W kontraktach dotyczących realizacji inwestycji dofinansowanych z Programu Inwestycji Strategicznych powinny znaleźć się regulacje dotyczące wynagrodzenia wykonawcy. Regulacje te powinny spełniać szereg warunków i zawierać postanowienia, które często wywołują wiele wątpliwości prawnych.

Ustawowo określone minimalne poziomy zelektromobilizowania floty pojazdów podmiotów realizujących zadania publiczne stanowią jedno z zagadnień elektryzujących zarówno zarządców dróg, inwestorów działających w branży drogownictwa, jak i podmioty świadczące usługi w sektorze drogownictwa – zarówno w segmencie robot budowlanych, jak i realizacji usług związanych z bieżącym utrzymaniem dróg.

W poprzednim numerze przybliżone zostały pojęcia m.in. wyrobu budowlanego, wprowadzenia do obrotu, oznaczenia CE i znaku budowlanego. Można też z niego wywnioskować, iż na producentów nałożony został obowiązek m.in. sporządzenia krajowej deklaracji oraz dokumentacji technicznej zawierającej istotne elementy potrzebne do oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych wyrobu budowlanego. W niniejszym artykule poruszone zostanie zagadnienie kontroli wyrobów budowanych.

Drogami wewnętrznymi są m.in. drogi osiedlowe, dojazdowe do gruntów rolnych albo leśnych, a także do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców czy place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi, a także same pętle autobusowe.

Znak drogowy jest „aktem” o charakterze generalnym, gdyż jego istota polega na tym, że powinność określonego zachowania się (treść znaku) jest skierowana do abstrakcyjnie określonego adresata będącego uczestnikiem ruchu drogowego. Każdy, kto znajdzie się w strefie znaku drogowego i będzie uczestnikiem ruchu – musi podporządkować się jego dyspozycji.

Ustawa z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych daje gminom możliwość utworzenia strefy czystego transportu, która swym zasięgiem może obejmować drogi pozostające w zarządzie gminy. Pomimo że uprawnienie takie przysługuje samorządom już od kilku lat, to zasadne jest powrócenie do tej tematyki, albowiem przepisy regulujące wskazaną materię uległy zmianie – umożliwiając szerszemu gronu gmin rozważenie zasadności ustanowienia takich stref, w tym m.in. gminom kurortowym.