Zimowe utrzymanie dróg stanowi zadanie, którego realizacja ma słuzyc ograniczeniu negatywnego wpływu wystepujacych w swiecie przyrody zjawisk atmosferycznych na stan nawierzchni drogowej, a w szczególnosci na wynikajace z tego niebezpieczenstwo dla osób korzystajacych z nich. W celu osiagniecia ww. stanu znaczna czesc gmin i powiatów udziela zamówien publicznych na realizacje przedmiotowych usług, niekiedy łaczac je w usługe kompleksowa, obejmujaca równiez letnie utrzymanie dróg.

Na drodze powinno być przewidziane miejsce na urządzenia techniczne, rozmieszczone w taki sposób, aby zagwarantowane było bezpieczne korzystanie z drogi. Szereg wprowadzonych zabezpieczeń – określonych mianem barier – dotyczy nie tylko bezpieczeństwa samych uczestników ruchu drogowego, ale również ich ochrony przed zwykle niespodziewanym i bardzo niebezpiecznym pojawieniem się na drodze dzikich zwierząt.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych zarzadzanie drogami publicznymi moze byc przekazywane miedzy zarzadcami w trybie porozumienia regulujacego w szczególnosci wzajemne rozliczenia finansowe. Zarzadcy dróg moga zawierac takze porozumienia w sprawie finansowania albo dofinansowania zadan z zakresu zarzadzania drogami z budzetów jednostek samorzadu terytorialnego. Artykuł porusza problematyke, w jakim zakresie i na jakich zasadach taka współpraca moze nastapic w zakresie zimowego utrzymania dróg.

Na łamach czasopisma odpowiadamy na pytania nadesłane przez naszych Czytelników.

Problemem prawnym stosunkowo często poruszanym w przestrzeni medialnej jest zagadnienie odpowiedzialności zarządcy drogi za powstałe uszkodzenia, w szczególności pojazdów mechanicznych. Zdecydowanie rzadziej analizowana jest kwestia odpowiedzialności o wektorze przeciwnym, tj. ponoszonej przez korzystającego z infrastruktury, w tym w celach zawodowych, za uszkodzenie infrastruktury drogowej. Odpowiedzialność ta występuje w trzech płaszczyznach prawnych: karnej, administracyjnej i cywilnej.

W artykule omawiamy jakie przepisy regulują kwestię zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oraz jakie są różnice między pojęciami „droga” oraz „pas drogowy”.

Zgodnie z art. 32 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (tzw. specustawa drogowa) do oddawania do użytkowania drogi stosuje się przepisy ustawy Prawo budowlane.

Ustawa z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. Nr 106, poz. 675), wprowadziła do ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, zwanej dalej u.d.p., definicję kanału technologicznego oraz związane z tym pojęciem przepisy.

Rozwój infrastruktury drogowej, z założenia nie jest celem, który pozostaje wyłącznie w sferze interesu publicznego. Również podmioty prywatne mogą być zainteresowane modernizacją drogi np. prowadzącej do siedziby ich przedsiębiorstwa, a pozostającej w zasobie dróg gminnych albo powiatowych, partycypując finansowo w realizacji takiego zamierzenia inwestycyjnego. W ramach artykułu omówione zostaną formuły prawne umożliwiające zawiązanie takiej współpracy wraz ze wskazaniem korzyści oraz ryzyk z nich wynikających.

Zarządcy dróg zobowiązani są m.in. do ich utrzymania, a więc zapewnienia realizacji robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżania i zwalczania śliskości zimowej (art. 19 ust. 1 i 20 ust. 4 w zw. z art. 4 pkt 20 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych). Jak wskazuje NSA w wyroku z dnia 15 stycznia 2016 r., II OSK 1178/14, regułę tę należy uznać za ogólną i podstawową, od której ewentualne wyjątki ustanowione są w innych aktach prawnych.