Kilkanaście lat temu zamiatania dokonywano zamiatarkami z walcowymi, obrotowymi szczotkami zgarniającymi zmiotki do przykrawężnikowej części jezdni, skąd były one usuwane ręcznie. Tego sposobu zamiatania, nazywanego zwyczajnym zamiataniem mechanicznym, obecnie już się nie stosuje. Dziś powszechnie stosowane jest zamiatanie połączone z samoczynnym zbieraniem zmiotek przez zamiatarkę. Stąd zamiatarki służące do tego celu noszą nazwę zamiatarek samozbiernych.
Nowoczesna technologia zamiatania jest połączona z procesem zbierania zmiotek do zbiornika umieszczonego w zamiatarce (zamiatarki podciśnieniowe – fot. 1) lub przenoszenia ich na skrzynię pojazdu holującego zamiatarkę (zamiatarki elewatorowe – fot. 2). Samoczynne zbieranie zmiotek może być dokonywane mechanicznie lub pneumatycznie, czynność zaś zamiatania dokonywana jest na mokro lub na sucho. Zamiatanie na mokro może być dokonywane tylko przy dodatnich temperaturach powietrza i nawierzchni, gdyż w jego trakcie nawierzchnia i powietrze w strefie zamiatania są zraszane wodą czerpaną ze zbiornika wodnego zamiatarki. Wydatek wody na zraszanie przy zamiataniu wynosi około 0,01÷0,05 l/m2 . Zamiatanie, szczególne pozimowe, połączone jest z intensywnym wydzielaniem się kurzu. Zraszanie wodne ma zapobiegać pyleniu, w szczególności zaś chodzi o neutralizację powstawania pyłów PM10 i PM2,5.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
