Walcem drogowym nazywamy maszynę składającą się z zespołu cylindrycznych walców, służących do zagęszczania powierzchni gruntu lub warstw drogi. I to właśnie dostępna obecnie różnorodność walców pokazuje nam, jak bardzo rozwinięta jest dziedzina zagęszczania gruntów. Porównywane w tym artykule maszyny wykorzystywane są głównie do zagęszczania mieszanek mineralno-bitumicznych podczas budowy dróg oraz innych powierzchni utwardzonych.
Historia walców sięga starożytności, gdyż już wówczas pojawiły się pierwsze prymitywne walce. Bardziej zaawansowane maszyny pojawiły się w XVII wieku, a dokładniej w 1619 roku – zaproponował je pionier mechanizacji robót drogowych John Shotbolte. Pierwsze walce służyły jako narzędzia rolnicze i miały one postać ciężkiego walca ciągniętego przez konie lub woły i prawdopodobnie były wykorzystywane do spłaszczania lub rozbijania grubszych brył ziemi po orce.
Konne walce drogowe zyskiwały na popularności, stopniowo zwiększając swoje rozmiary i osiągając nawet 2,5 metra szerokości oraz masę 3,5 tony. Egzemplarze o takich gabarytach używane były do budowy dróg w 1815 roku w Anglii, Francji czy Hanowerze. Czynnikiem hamującym konstruowanie cięższych walców była ograniczona siła i wytrzymałość koni je ciągnących.
Przełomem okazało się wynalezienie walca o napędzie parowym, zaprezentowanego w 1859 roku we Francji przez Louisa Lemoine. Maszyna ta z powodu niepomyślnych testów nie trafiła jednak do produkcji. Sukcesem odniósł natomiast wynaleziony trzy lata później przez Franzose’a Ballaisona parowy walec drogowy o masie 17,5 ton, napędzany silnikiem parowym o mocy 3,5 kW, który trafił do seryjnej produkcji w 1864 roku w firmie Gellerat et Cie z Paryża.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.