Nikogo nie trzeba przekonywac do faktu, ze piesi to wciaz czesto poszkodowani uczestnicy ruchu. Dobitnie potwierdzaja to statystyki policyjne. Co prawda ostatnie zmiany przepisów Kodeksu drogowego regulujace pierwszenstwo na przejsciach dla pieszych przyniosły pewien progres w tej materii, niemniej chyba wszyscy sa zgodni, ze pozostało jeszcze wiele do zrobienia i nie ma zarzadcy drogi, który mógłby o sobie powiedziec, ze zrobił w tej kwestii wszystko, co było mozliwe.

W przypadku projektowania dróg różnych klas i kategorii istnieje szereg wytycznych i sposobów postępowania.

Właściwości przeciwpoślizgowe nawierzchni to jeden z parametrów nawierzchni będących składową diagnostyki nawierzchni – obok nośności, równości poprzecznej i podłużnej, wskaźnika stanu powierzchni i wskaźnika spękań.

Skrzyżowania wielopoziomowe, czyli węzły drogowe, z reguły powstają dla obsługi kolizyjnych potoków ruchu samochodowego o dużych natężeniach i prędkościach. Wzdłuż dróg, które się na nich krzyżują, konieczne jest oddzielenie ruchu rowerowego od samochodowego. Węzły mają duży potencjał przynajmniej częściowo bezkolizyjnej obsługi ruchu rowerowego przy pomocy dedykowanych lub wspólnie wykorzystywanych obiektów inżynierskich. Bardzo poważnym problemem mogą być jednak stanowiące ich część łącznice, szczególnie jeśli ruch rowerów jest przez nie prowadzony kolizyjnie w jednym poziomie poza zakończeniem łącznicy stanowiącym skrzyżowanie.

Narastającym problemem ostatnich lat jest niewydolność systemów kanalizacji deszczowej w czasie intensywnych opadów, szczególnie widoczna w gęstych zabudowach miejskich. Ma to znaczenie podczas wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę, przy wątpliwościach związanych z powierzchnią biologicznie czynną.

Dobry projekt jest niezbędnym pierwszym krokiem dla zapewnienia trwałości eksploatacyjnej. Jednak podstawą do przyjęcia rozwiązania konstrukcyjnego powinna być rzetelna diagnostyka stanu nawierzchni. W artykule o tym jak ważna jest książka drogi – gromadząca dane historii budowy i utrzymania nawierzchni – będąca podstawą do racjonalnego zarządzania m.in.: finansami.

Mieszanki związane stanowią integralną część konstrukcji drogowej. W przypadku dróg gminnych, powiatowych czy miejskich nie ma obowiązku stosowania się do takich wytycznych, jakie obowiązują na drogach krajowych i autostradach. Natomiast wiadome jest, że konstrukcja drogowa powinna być zaprojektowana w sposób umożliwiający jej ciągłą i bezawaryjną eksploatację.

Stabilizacja gruntu na miejscu jest jedną z praktyk stanowiących podwaliny konstrukcji drogowej. Właściwości gruntu rodzimego lub nasypowego poniżej konstrukcji nawierzchni decydują o projektowaniu i wykonaniu – a co za tym idzie – trwałości samej drogi. Od rodzaju gruntu zależy sposób jego stabilizacji – hydrauliczny, mechaniczny bądź chemiczny. W przypadku gruntów o niskiej nośności należy wzmocnić je poprzez zagęszczanie mechaniczne bądź zmianę składu, czyli dodanie spoiw hydraulicznych czy cementu.

Zapewnienie na długie lata dobrej jakości nawierzchni drogi ciągle jest przedmiotem dyskusji projektantów i wykonawców. W wielu przypadkach trwałość nawierzchni mogłaby zapewnić właściwie wykonana warstwa z betonu asfaltowego o wysokim module sztywności.

Remont dróg niejednokrotnie spędza sen z powiek zarządców. Znalezienie „złotego środka” na przeprowadzenie remontu w sposób efektywny przy często ograniczonym budżecie bywa dość kłopotliwe. Przy konstrukcji podbudowy nawierzchni drogowej rozwiązaniem mogą okazać się mieszanki mineralno-cementowo-emulsyjne, do których stworzenia można wykorzystać materiał z recyklingu.