Zgodnie z art. 4 pkt. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych pas drogowy jest to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą.
Granica pasa drogowego powinna zatem rozciągać się w przestrzeni co najmniej do najwyższego elementu infrastruktury drogowej, np. latarni. Nie oznacza to jednak, że granica przestrzenna pasa drogowego jest stała. Każdą sytuację należy rozpatrywać indywidualnie.
Definicję granic pasa drogowego należy interpretować między innymi w powiązaniu z art. 143 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który mówi, że w granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią.
Zarządca drogi odpowiada za bezpieczeństwo szeroko pojętego ruchu drogowego i jego uczestników, dlatego też musi działać prewencyjnie i każdorazowo ma obowiązek zbadać, czy w danej, indywidualnej sytuacji zajęcie nie powoduje zagrożenia dla bezpieczeństwa uczestników ruchu.
Zgodnie z definicją słownikową zagrożenie to sytuacja lub stan, które komuś zagrażają lub w których ktoś czuje się zagrożony. Z istoty rzeczy chodzi zatem o sytuację potencjalną, w której może zaistnieć określone niebezpieczeństwo. Okoliczność, że w związku z posadowieniem budynku w pasie drogowym nie doszło do tej pory do żadnej kolizji drogowej nie może mieć zatem przesądzającego znaczenia, ponieważ zasadnicze znaczenie ma, że w ocenie zarządcy drogi, istnieje niebezpieczeństwo, że do tego rodzaju kolizji może dojść – Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2020r., sygn. akt II OSK 669/18.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
