Uprawnienia zawodowe po nowelizacji prawa budowlanego

Ustawa z dnia 9 maja 2014 r. o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych (Dz. U. z 10 czerwca 2014 r.) stanowi kolejny etap zmian legislacyjnych w zakresie zmniejszenia liczby zawodów regulowanych w Polsce. Wprowadza ona m.in. zmiany w zakresie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.). Powyższa ustawa przewiduje obszerną deregulację lub całkowitą dereglamentację zawodów technicznych pozostających w gestii Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.

Deregulacja i dereglamentacja

Znoszenie barier i ograniczeń w dostępie do zawodów technicznych realizowane jest w drodze deregulacji i dereglamentacji, pod którymi należy rozumieć:

1. deregulacja – redukcja ograniczeń stawianych przez prawodawcę przed osobami chcącymi wykonywać dany zawód, przy zgodzie co do pozostawienia go w katalogu zawodów regulowanych. Strategia ta dotyczy w szczególności zawodów zaufania publicznego. Prawodawca optymalizuje wtedy stosowane regulacje, kierując się rachunkiem kosztów generowanych przez konkretne rozwiązania i korzyści wynikających z ograniczenia asymetrii informacji na rynku. Deregulacja (a więc redukcja kosztów w rozumieniu ekonomicznym wejścia do zawodu) może obejmować różne obszary ograniczeń, np.: zmniejszenie kosztów (finansowych) nabycia uprawnień do wykonywania danego zawodu, skrócenie ścieżki uzyskiwania uprawnień do wykonywania zawodu czy też zwiększenie prawdopodobieństwa uzyskania uprawnień do wykonywania danego zawodu, np. przez ujednolicenie stosownych egzaminów;
2. dereglamentacja – wyłączenie danego zawodu z katalogu zawodów regulowanych. Całkowita rezygnacja ustawodawcy z regulacji danego rynku jest efektywna w sytuacji, gdy brakuje przesłanek