Projektując drogi, nie wolno zapominać o właściwym zaprojektowaniu i wykonaniu stref krawędziowych. Błędy konstrukcyjne popełnione w tym obszarze są bowiem przyczyną poważnych degradacji nawierzchni bitumicznych.
Charakterystyka ruchu i geometrii drogi
W terenie zurbanizowanym drogi zwykle projektowane są wraz z chodnikami i drogami rowerowymi, w związku z czym krawędzie nawierzchni są często obramowane krawężnikami betonowymi lub kamiennymi. Na odcinkach zamiejskich zastosowanie krawężników nie jest zazwyczaj możliwe, głównie z powodu konieczności zachowania odprowadzenia wody.
Odcinki dróg zamiejskich można w zasadzie podzielić na dwa główne typy – na drogi biegnące po terenach wiejskich i na odcinki charakteryzujące się ruchem międzymiastowym zarówno osobowym, jak i ciężarowym.
Najbardziej obciążone są przeważnie miejsca w odległości ok. 20–50 cm od krawędzi jezdni, czyli powierzchnie zlokalizowane w śladach kół pojazdów. Samochody osobowe nie stanowią tutaj większego problemu, jednakże ciężkie pojazdy ciężarowe wywierają bardzo duże naciski, co prowadzi często do poważnych uszkodzeń nawierzchni.
W przypadku dróg w terenach wiejskich bardzo ważne jest zachowanie odpowiedniej szerokości drogi dostosowanej do pojazdów poruszających się po niej. W takich obszarach całkowite natężenie ruchu jest często bardzo małe, jednakże charakteryzuje się dużym procentowym udziałem maszyn rolniczych, czyli pojazdów o dużej szerokości (dużym rozstawie kół). Jeśli droga ma zbyt małą szerokość (poniżej 6 m), pojazdy takie nierzadko są zmuszone do ciągłej jazdy po krawędzi drogi.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
